B.A.P- 12

Ok to pomysłów żadnych mi nie daliście, ale nie szkodzi bo ja wycisnęłam s siebie swoje resztki weny. I wyszło takie coś. Wiem, że krótkie i w ogóle do bani, ale pchnąć to trzeba do przodu.

Z kim ja pracuję, pozwę ich i będą mi płacić do końca życia. Miałam tylko wystąpić w próbie, nikt nic nie mówił, że będę w TV już następnego dnia. Telefon już zaczął wibrować. Jak on to robi, że wszystko wie w 5 sekund. Nie chciałam odbierać, a on nie przestanie dzwonić więc pozbyłam się tego ustrojstwa. Wrzuciłam to do dzbanka z wodą niech ginie mam to gdzieś.

-Tym razem to nie moja wina.

-A czy ja cię o coś oskarżam?

-No i widzisz … że co powiedziałaś?

- Że to nie twoja wina.- Najwidoczniej go zatkało.

-Kim czy ty się dobrze czujesz. Zazwyczaj w takich sytuacjach powinnaś wybuchnąć. A ty zamiast tego wyglądasz jakbyś miała płakać.- Tak, muszę się ogarnąć w końcu dziewczyny nie płaczą. Przynajmniej próbowałam więc nikt nie powinien mieć do mnie pretensji.

-No co wy, ja i płakanie.- Uśmiechnęłam się na tyle ile mogłam. Mam pewność co do jednego, że już mogę się pakować. Naruszyłam chyba wszystkie punkty tego cholernego kontraktu, a co najgorsze to to, że myślałam, że uda mi się to ukryć. Trzeba mi było roznosić listy. - Samolot za godzinę.- Odechciało mi się jeść i poszłam się spakować. Na prawdę byłam bliska wylania z siebie wodospadu.

-Dobra to zaczyna być przerażające więc mów co się dzieje.- Powiedzieć czy nie powiedzieć o to jest pytanie.

-Gdybym mogła to bym powiedziała.- Yh coś jej nie przekonałam.

-Czy ja ma zacząć cię torturować? A tak na poważnie.- Pół biedy, że do pokoju wpadł Bang bo stąpałam po cienkim lodzie.

-No tłumacz się.

-Nie mam z czego wam się tłumaczyć.- Chociaż powinnam mu powiedzieć to co czuje tak od nie dawna.

-Czyli nic nie powiesz?

-Dokładnie. A teraz wynocha mi stąd.

-Ale to też mój pokój.- Eeee, a co mnie to. Wypchnęłam i zatrzasnęłam drzwi. Co ja w ogóle wyrabiam. Przesiedziałam całe 45 minut gapiąc się w sufit. I nic mi to nie dało. Wylecę stąd, później pójdę do wujka choć to jest ostatnia rzecz jaką chcę zrobić.

-Trzymasz się jakoś?- To się nazywa przyjaciółka. Nie wie o co chodzi, ale i tak jest razem ze mną.

-Szczerze?

-No pewnie, że tak za kogo ty mnie masz.

-Ani trochę bo się chyba zakochałam w tym kretynie.- Wyrzuciłam to z siebie. Z wrażenia Yuri szczęka opadła do samej podłogi.

-Już się bałam, że to coś poważnego.- Nie no dzięki. Akurat miłość to jest coś poważnego.

-Ale ty masz o wiele łatwiej.

-Jakbyś powiedziała co i jak to wiedziałabym co ci powiedzieć.- Sama bym chciała.

-Uwierz mi na słowo, że to jest bardzo skomplikowane.

-Skoro tak.- Poklepała mnie po ramieniu. Nadleciał Himchan z telefonem w łapie. Wymachiwał mi nim przed oczami.

-O co ci chodzi?- Nie dogadałam się, wyrwałam urządzenie i popatrzyłam na wyświetlacz.

-Oooo nie, weź to ty. Mnie nie ma.- Wepchałam jej komórkę i popędziłam do auta. Dziś nie ja prowadziłam. W lusterku widziałam twarz Bang' a, patrzył w moje odbicie i uśmiechał się. Jakoś tak w środku zrobiło mi się strasznie ciepło i od razu chcę mi się płakać. Przez całą drogę patrzeliśmy na siebie w odbiciu. Czułam się jakbym jechała na skazanie bo w pewnym sensie tak właśnie było.

* * *

( Narracja Yuri )

Pomiędzy nimi taka grobowa cisza, a ja nawet nie mogę nic zrobić. Dobija mnie to, że jestem taka nie poinformowana. Tu coś wisi w powietrzu i nie wiem co, ale to jest ten czas kiedy się dowiem, wszyscy się dowiedzą. Kim kazała podjechać pod wytwórnie. Jest taka blada, że boje się, że mi tu zemdleje. A w dodatku ręka jej się trzęsie.

-Mam tam pójść z tobą?

-Nie sama to załatwię.- Uparta jak zawsze. Wysiadła, a ja odwróciłam się do chłopaków.

-Na prawdę macie zamiar tu siedzieć?

-Przecież powiedziała żeby zaczekać.- Co im się zebrało na posłuszność, to do nich nie podobne.

-Bang przekonaj swoich kolegów żeby ruszyli dupy. W końcu nie tylko ja jestem ciekawa o czym tam będą gadać.- No udało się.

-Tylko cicho macie być.- W ich mniemaniu cicho to znaczy przejść jak stado słoni. Przyssałam się do drzwi jak i cała reszta, aż postanowiłam je trochę uchylić.

( Narracja Kim Sang )

-Widziałaś to, tego nie da się cofnąć.- Mówił cały czas zdenerwowany.

-Wiem.- Odpowiedziałam spokojnie.

-Nawet nie próbujesz się bronić!!- Trzasnął czymś o stolik. To była gazeta, a na pierwszej okładce ja.- Wiesz czego ja chcę.

-Pewnie żebym wyjechała.

-To swoją drogą. Dałem ci szansę, a ty po prostu to olałaś nawet po tym jak rozmawialiśmy o tym i to nie raz. Teraz masz się do wszystkiego przyznać!!- Czyli kawa na ławę.

-Dobra skoro i tak mnie tu nie będzie mogę ci powiedzieć. A więc tak naprawdę to samo wyszło, że się zakochałam. Chociaż bardzo tego nie chciała i próbowałam jak się dało. A teraz w ogóle się nie dziwie, że nikogo nie mogłeś znaleźć. Oni są świetni, chyba żadna dziewczyna by się w końcu w którymś zakochała, a wiesz ja nie jestem z kamienia tak jak ty. Zrozumiałam nawet ciocię, że miała dość twojej pracy i pieniędzy też.- Starłam łzę która mi spływała po policzku.

-Powiesz to przed kamerami.- Że co niby?!

-O czym.

-Powiesz to publicznie, że go nie kochasz i nigdy nie kochałaś.

-Karzesz mi kłamać przed milionami ludzi. To przecież są moje uczucia. Aż tak bardzo chcesz wymazać to wszystko. Już nie wystarczy ci, że odejdę i nigdy nie wrócę.- Głos mi się załamywał.

-Dla nich nie jest ważne co czujesz tylko prawda.

-Co jeśli nie będę chciała tego powiedzieć.

-Będę zmuszony go wyrzucić.- Wiedziałam, że bez tego się nie obejdzie. Nie mogę się nad tym zastanawiać bo odpowiedź jest oczywista. Ja narobiłam problemów więc wezmę je na siebie.

-Wiesz to jest naprawdę podłe, ale zrobię to, a jego zostaw w spokoju.- Wyszłam szybko żeby nie widział jak się rozklejam całkowicie. Może tak będzie lepiej jak zniknę.

Paczajcie co wam wynalazłam w internetach xd

Podzielcie się wrażeniami.